Facebook en Twitter zijn grote bronnen van informatie voor mij. Links, nieuws en heel veel humor. Ook recepten en natuurlijk goeie blogposts of artikelen staan in mijn favorieten.
Inmiddels ben ik zo ervaren dat privé berichten in mijn tijdlijn prima zijn. Scannend pak ik ze mee mee, maar ga er meestal (bij ziek en zeer) niet op in.
Leven en laten leven denk ik dan.
Wat ik de afgelopen periode wel regelmatig deed was mensen er op attent maken dat het blind Retweeten van foto’s uit de inmiddels ontelbare ramp- en oorlogsgebieden door mij niet op prijs gesteld wordt. Wanneer het dan een volgende keer vanaf hetzelfde account gebeurt (iets met afgehakte hoofden, massagraven en andere bloedige zaken) ontvolg ik de mijnheer of mevrouw.
Leven en laten leven denk ik dan, maar niet in mijn tijdlijn.
Afgelopen week was er nogal wat ophef over de #singelparenttrip waar verslag van gedaan werd door een account met een slotje. Als je dat niet volgt zie je dus alleen de Twitternaam, hashtag maar niet de bijhorende Tweet. Ruim 10.000 volgers mochten daar wel van genieten en op Frankwatching ontstond een soort subsoap vanwege het grote aantal (goede) reacties.
Leven en laten leven denk ik dan.
Toch dacht ik gisteravond bij de online verslaglegging van #bevalling, waar een diehard Twitteraar tot de persweeën verslag deed van de stand van zaken, stel nou dat?
De Tweets waren humorvol en inhoudelijk mediawijs voor wat betreft foto’s en teksten, maar toch dacht ik….stel nou toch?
Toen ik eeuwen geleden zwanger was, hield ik mijn mond tot de 15e week en liet ook in het midden wat de “uitgerekende datum was”. Beter om sommige dingen voor jezelf te houden. Niet alle zwangerschappen hebben een voldragen gezond kind opgeleverd. Dat dacht ik dus gisteravond heel even….stel nou?
Gelukkig verscheen een foto van de nieuwe wereldburger, maar toch dacht ik….stel?
Dit zijn voorbeelden van individuele mensen die hun lief en leed naar eigen goeddunken delen. Wat mij betreft prima, want als ik dat niet wil zien, dan ontvolg ik hen en als ik me er heel erg aan stoor of de onderlinge communicatie is onvriendelijk aan het worden, block ik hen.
Wat ik wel dom, ondoordacht en zeker een tik op de vingers waard vind is dat sommige accountbeheerders van scholen het nodig vinden om met naam en toenaam een bericht te plaatsen. Bijvoorbeeld wanneer een collega of een medestudent overlijdt.
Bij het overlijden van iemand zijn het de nabestaanden degenen die berichten over het overlijden versturen. Het zijn de nabestaanden die online of offline (krant en rouwkaart) dat bericht delen en pas daarna is de rest aan de beurt. Het mag nooit zo zijn dat een school zo’n bericht zomaar via sociale media de wereld instuurt.
Zeker nu, in de vakantieperiode, zijn veel mensen (collega’s en studenten) onderweg en lezen geen mail of Nederlandse krant. Daar zit je dan voor je vouwwagen even wat Tweets terug te lezen. (denk aan #MH17)
In een communicatieplan van een school hoort een protocol te zitten waarin beschreven is hoe je anno 2014 communiceert over ziek en zeer binnen en buiten jouw organisatie. Welke online kanalen en netwerken gebruik je en hoe verwijs je naar ,het liefst, maar 1 bron. Vaak zitten er nog oude protocollen met telefoonpiramides in de mappen van directeuren en managers, waarvan het nog maar de vraag van is of de telefoonnummers of email adressen wel kloppen.
Ook in het geval van dreigementen via sociale media, calamiteiten (brand, wateroverlast, zeer slecht weer) hoort er anno 2014 een plan te liggen met hoe en met name wie de crisiscommunicatie voert en via welk kanaal.
Al eens bedacht om het net zo te doen als een krant of bijvoorbeeld nu.nl?
Plaats op je website een liveblog waar je telkens updates plaatst en verwijs op andere sociale netwerken en op de homepage van je website naar dat liveblog.
Maar voor nu: beheerders van social media accounts van een instelling moeten mediawijs zijn en daar naar handelen!